CYKL: KŁOPOTY Z…

 

KATAHA OTOSHI

 

Michał Śliwka

 

- OI TSUKI

 

 

Ten jeden z podstawowych chwytów transportowych jujutsu obserwować możemy często w telewizji, gdy widzimy prowadzonych przez policjantów aresztowanych.

Swoja drogą, pamiętając  cykl  „Co trenujemy?”, mamy potwierdzenie iż jest to zawsze jakaś odmiana kung-fu, bowiem ta technika jest ulubioną chińskich policjantów. W Chinach służy jednak głównie do poniżania zatrzymanych i sądzonych, gdyż jakiż jest sens jej stosowania wobec osób mających założone kajdanki i to z tyłu ?

Nim wyjaśnimy sobie dlaczego działając na bark nie można zmusić napastnika do pochylenia się  zwróćmy uwagę na istotę (cechy) wykonania tej, jak i każdej innej, techniki w jujutsu. Zgodnie z pojęciem „JU”, czyli „ustępliwie, miękko” (stąd „jujutsu - sztuka miękkiego ustępowania „)  w tym systemie atakującej ręki i nogi nie odbija się blokiem, jak w karate, lecz blok wykonywany jest głównie w ruchu i służy do złapania kontaktu z atakującą w tym wypadku (oi tsuki ) ręką , a poprzez to do jej kontrolowania.. W tym przypadku oznacza to blok shuto uchi z jednoczesnym zejściem w prawo i kontratakiem uraken shomen uchi w tempie bloku (fot B). Inną formą ataku  „wspomagającego” może być hiza geri  lub shuto uchi w szyję.

 

Kolejny ruch odbywa się w lewo ( irimi ) z jednoczesnym zablokowaniem ramieniem przedramienia  napastnika i poprzez podniesienie w górę – zgięcie jego ramienia w stawie łokciowym

 ( fot. C ), widok z tyłu fot. C-I ). Nacisk shuto naszej dłoni odbywać się musi nastaw łokciowy, a nie na ramię czy też bark. Następnie poprzez nacisk krawędzią dłoni na łokieć, ruchu po kole w prawo zmuszamy, bez wysiłku fizycznego, a w wyniku działania dżwignii, zmuszamy napastnika do pochylenia się ( fot.D, widok zboku fot. D-I ). Już w tym momencie można założyć końcową dźwignię na szyję ( fot. D-2 ) i zakończyć obezwładnienie napastnika ( fot. D-I ), ale wyobraźmy sobie, iż przeciwnik jest wyjątkowo ciężki, więc bezpiecznie jest sprowadzić go do parteru ( fot,E ) i tam założyć

dźwignię na szyję i poprzez bolesne dźwignie zmusić do powstania

( fot. D-I ). Sprowadzenie do parteru odbywa się nie tylko po przez dźwignię, ale i wykorzystanie naszej masy ciała, tak więc to broniący pierwszy klęka, ściągając, jak gdyby swą masą ciała, napastnika do leżenia.

Pamiętajmy bowiem, iż jedna ze starych nazw systemu, później, w XIX wieku nazwanego „jujutsu”, brzmiała ,,tai-jutsu”, czyli „sztuka ciała”, sztuka wykorzystywania swego ciała w walce. Wykonać technikę idealnie udaje się rzadko i zazwyczaj na nie opierającym się koledze w dojo, dlatego też w jujutsu wykorzystuje się wszelkie elementy dające broniącemu się szybką przewagę nad napastnikiem.

Jeżeli zmuszeni jesteśmy transportować napastnika na dłuższym odcinku drogi, opieramy swą dłoń na plecach, co zwiększa działanie dźwigni, a broniący nie meczy się tak szybko (fot. D-3). Należy zwrócić uwagę na dźwignię na szyję. Dobrze założona wybija napastnikowi z głowy wszelkie pomysły oporu a każdy człowiek w takiej sytuacji zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa uszkodzenia kręgosłupa szyjnego. Inna korzyść z tej techniki to taka, iż prowadzony osobnik praktycznie nie widzi podłoża, a to także działa destrukcyjnie na wszelkie pomysły oporu.

Jeżeli okazuje się, iż na pomoc napastnikowi biegną jego kompani, możemy wykonać kaiten nage (fot. D-II) i  „oddalić się”.

W krótkim cyklu pt. „Co trenujemy?” wspomniałem iż cechą japońskich sztuk walk jest ich  oszczędność ruchu, jasność, wręcz prostota założeń. Ponieważ z anatomicznego punktu widzenia kończyna dolna jest w sensie ruchomości stawów kopią kończyny górnej - te same techniki mają zastosowanie przy obronach przed atakiem nogą. Tak jest także w przypadku kataha otoshi.

 

MAE GERI

 

Jej nożna odmiana kieruje się tymi samymi zasadami i, w sensie ruchowym, jest tak samo wykonywana Wynika to, poza anatomią, z faktu, iż mae-geri nogą zakroczną jest odpowiednikiem oi-tsuki ręką. Mamy więc do czynienia z tym samym zejściem do wewnątrz i blokiem skuto uchi gedan z szybkim przechwytem podudzia i kontrolą uda ponad kolanem - w tempie bloku. Następnie także wykonuje się irimi w lewo, w międzyczasie zginając nogę w stawie kolanowym (fot. II) i ściągnięcie do parteru (fot. III).

Wykładnikiem poprawności wykonania tej i innych technik jujutsu, jest minima ilość wykorzystywanej siły fizycznej. Jeżeli trzeba jej dużo używać by kontrolować napastnika oznacza to, iż technika jest źle wykonywana. Ważną rzeczą jest płynność poruszania się, co daje w efekcie dużą siłę działania na napastnika, w myśl zasady – „ masa razy przyspieszenie”.

 

 

 


Powrót